Drenthe

Mooi groen Drenthe
ik vind je
in onverharde wegen
nog onverkend
en ongerept

Ik betreed je heide
verdwijn
in je paars
en weet mij schuil
onder je boom

Ik verzamel je groen
in alle schakeringen
Die bewaar ik
voor als ik weer een keertje
in de stad ben
en dan zoek naar jou

Verblijvend
tussen de mensenmassa
en imposante gebouwen
haal ik je tevooorschijn

We hebben veel lol
jij & ik

Want van groen
zijn er veel kleuren
en dat weet jij

Dan vraagt de dame in het café
wat ik wil bestellen
en denk ik oh ja
hier is het ook best gezellig

Verse muntthee
doet het altijd goed

Ja
met honing

Spelen

We lopen op de laan 

We spelen daar

We gaan op ontdekkingsreis

Zoals we dat alle dagen doen

Steeds iets meer ontdekken

Voor het eerst in de wereld

Kijken hoe groot ie is

Elke dag een stukje erbij

Alles grondig en zorgvuldig onderzoeken

Steentje voor steentje

Water voor water

Plantje voor plantje.

Onze vaders werken in de tuin

Wij hebben zeeën van tijd

Wat je vandaag niet ontdekt, 

dat ontdek je morgen wel

Alle tijd van de wereld

We weten nog niet wat het is, 

om ´tijd´ te hebben

We kennen geen tijd

We weten alleen, 

dat we op een bepaald moment 

weer naar huis moeten, 

om te gaan eten

Of dat het tijd is 

voor dwarsfluitles

Of voor gymles.

Schrijven

Leren schrijven
Dat deed je als kind 

eerst met een letterdoos

Ik was zes jaar
Ik ging naar de eerste klas
Voor het eerst van mijn leven 
mocht ik leren lezen en schrijven

Je rijke innerlijke wereld
omzetten in geschreven taal
Verwoorden wie je bent
Je eigen naam schrijven! 

Het daadwerkelijke schrijven
- de pen op dat blanke papiertje -
dat is een magische handeling
die met geen pen te beschrijven is

Wandelen

Ga je mee uit wandelen
Langs het strand en langs het wad
Nergens zo vrij
en door de bossen weer terug

Het is die hele specifieke geur
Zoals de meeuwen, die je roepen
Het ruist in je oren
In een bootje dobber je weg

Geen wolkje aan de lucht
De zee, als een horizontale streep
Je schildert er nog wat streepjes bij
Blauw, lichtblauw, geel

Je leven is zo lekker lang
net zoals de zee
daar komt geen einde aan
juist vanwege je vergankelijkheid

Zachtaardig

Nog zo goed weten

hoe hij na het spelen bij je kwam

zijn sterke armpjes om je heen sloeg

het knuffelen afdwong

- want daar was ie goed in -

Nu een lange ranke zachtaardige jongeman

Naar je omkijkend

- altijd naar je omkijkend -

Kind

Je bent dat kind weer
en het voelt echt zo
hoe je daar parmantig rondloopt
over de verse tuinaarde
van je vaders erf
met je lichtblonde haren
en door mama gemaakte overgooiertje
de lakschoenen
en de helderwitte kniekousen
neus in de lucht
alsof je zeggen wilt
bekijk jij het maar
ik doe toch wel wat ik wil

Delft

Er ligt een geul tussen Kwintsheul en Delft. Daar, op de plek waar de Middenweg nog gewoon een landweg was, met aan weerszijden de weilanden. Waar ik door weer en wind richting Delft fietste. Of van Delft weer naar huis. 

Soms ging ik hardlopen. Dan zat ik te studeren en dan kreeg ik het in een keer op mijn heupen: dan moest ik er even uit. Trok ik mijn sportkleren aan en ging ik in één keer hardlopen van Kwintsheul naar Delft. Zonder stoppen. Want als je ging stoppen, dan kreeg je misschien wel pijn in je zij, en dan kwam je misschien wel niet meer goed op gang. 

Ik ging ook wel langs de Bonte Haas. Maar altijd van dezelfde A naar dezelfde B en weer terug. Naar mijn vriendje in Delft. Met hardlopen ging ik niet teruglopen. Dan bracht hij mij met de motor weer naar mijn ouderlijk huis in Kwintsheul.  

Onaangekondigd. Ik kwam altijd onaangekondigd als ik hardlopend kwam. Dat was dan een verrassing. Dat vond hij leuk. En de familie ook. Ze waren altijd blij als ik er was. Kwam ik daar helemaal bezweet aan. Maar dat maakte niet uit. 

Mijn broer zei dat ik wel op mijn hart moest passen. Ik begreep eerst niet wat hij daarmee bedoelde. Was het een soort verkapte poëzie ofzo? Dat vond ik wel vindingrijk! Maar nee, hij bedoelde het letterlijk. Hij zegt joh, dat is helemaal niet goed om zomaar uit het niets in een keer van Kwintsheul naar Delft te lopen, onafgebroken. Ik dacht oh ja ja, daar zit wel wat in. Om het de volgende keer natuurlijk gewoon precies weer zo te doen. 

Uitbreken. Dat moest ik ook wel. Dat Westland uit. Logisch ook. Ik was denk ik een jaar of 19. Dan wil je ook weleens wat anders. Mijn vriendje lonkte. En de stad lonkte. 

Het is jarenlang zo gegaan. Vele wegen die leiden naar Delft: ik weet er alles van. Toen ik in Leiden studeerde, woonde ik de eerste jaren nog in het ouderlijk huis. 

Fietsen naar Rijswijk

Fiets in fietsenstalling Rijswijk

Trein naar Leiden

Lopen naar de hbo-verpleegkunde

Die riedel. Alle dagen van de week. Saai vond ik het. Ik wilde natuurlijk zo snel mogelijk in Leiden op kamers. En tot die tijd bleef ik op station Rijswijk ook nogal eens 'per ongeluk' in de trein zitten. Reed ik door naar Delft. Naar mijn vriendje. 

De allereerste keer dat ik kennismaakte met de stad Delft, was ik een jaar of 8. Mijn vriendinnetje had van haar tante en oom twee kaartjes gekregen voor de Abba-film, in een klein en heel oud bioscoopje in Delft. Daar ongeveer waar Leonidas zit. Leonidas is een bonbon-winkel. Daar kocht mijn vriendje weleens heel lief twee bonbonnetjes voor mij, in zo'n klein lief doosje met een strikje. Daar ongeveer was dus heel vroeger dat bioscoopje. 

De Abba-film kijken in Delft: hoe magisch!

Diezelfde tante en oom van mijn vriendinnetje nodigden ons ook een keertje uit in Delft, toen ze op de braderie stonden. Ze hadden een marktkraam vlak voor hun mooie drogisterij-zaak neergezet. Ze waren een stuk jonger dan onze eigen ouders. Jeugdig, zo ervaarde ik dat. Nog niet officieel opvoeders, maar gewoon vrolijke jonge mensen die verliefd op elkaar waren, en bijna zingend die drogisterij runden. 

Dat je er binnen kwam, dat het er lekker rook, dat het er licht en speels was, als een soort sprookjesland waar de zon altijd schijnt. 

Zo ook zag en ervaarde ik de stad Delft. 

Er was een jongen van de pizzeria. Hij was even oud als wij. We waren toen een jaar of 10. Hij verkocht spullen voor zijn vader. Het waren wijnflessen in rieten houders, met witte kaarsen erin. Ik had een klein beetje zakgeld en ik wilde helemaal niet zo'n fles, maar toch kocht ik er wel eentje, om de jongen wat te spekken. Een kwartje per stuk. Dus dan toch nog maar eentje kopen. Ik keek de jongen diep in zijn bruine ogen. Zo'n hele mooie, integere jongen van Italiaanse komaf. Dat je gewoon kon verdrinken in zijn ogen. Maar er was ook compassie. Ik dacht wat moet die jongen hard werken. En zijn vader doet helemaal niet vriendelijk tegen hem. Die zit hem maar te commanderen. Ik vergat helemaal dat ik ook allang aan het werk was. Bij mijn vader in de tuin. Maar mijn vader commandeerde mij niet. Dat was wel even een verschil. 

Het was een soort ontluikende gewaarwording van de toestanden in de wereld. Zoiets van een welkom-in-de-grote-stad-gevoel. Terwijl Delft volgens mij helemaal niet zo'n grote stad is. 

Maar wel sprookjesachtig. Zo ervaarde ik dat. Waar vind je anders die gevelhuisjes, die grachten, die scheve kerk, die onhandige keien, de smalle bruggetjes? Genoeg steden waar je die ook vindt natuurlijk, maar niet op de manier zoals in Delft...

Als je het wilt ervaren, dan moet je of in de vroege ochtend, of in de late avond door de stad gaan fietsen. En dan moet je er natuurlijk ook wel oog voor hebben. 

Ik heb 'Het meisje met de parel' gelezen, over de schilder Johannes Vermeer. Hoe dat meisje met de parel door de straten van Delft zwierde...dat herken ik zo goed! Na die vele, vele jaren is er nog steeds die historische stadskern, waarin je je vele jaren terug waant. 

Je merkt het het meeste met die overgangen. De overgang van dorp naar stad. En dan niets vermoedend. Als je niets vermoedend het Westland uit fietst, richting Delft. Eerst al die nieuwbouw en bouwwerken en industrie trotserend, die ertussen zit. En wat nou eenmaal bij deze tijd hoort. En wat vroeger dus weiland was. Maar ja. We kunnen niet eeuwig blijven stilstaan bij vroeger. Dan komen we ook geen stap verder. 

Maar goed...voordat je het weet ben je in Delft. Je rijdt het naambordje voorbij en dan zie je de Albert Heijn, waar het een gezellig gekrioel van mensen is, die af en aan lopen om hun boodschappen te doen. Een stukje verder, en dan ga je de bocht om, de Phoenixstraat op. Ze hebben het daar helemaal verbouwd. Het viaduct is weg en de trein rijdt nu onder de grond. Water, boompjes, mooie fietspaden...dat is er allemaal nu gekomen. Een waar kunstwerk, als je het mij vraagt. De allure van een authentiek stadsgezicht is teruggekeerd. Molen de Roos pronkt in vol ornaat, met in het decor de belofte van de bruisende binnenstad. 

Niet meer die onrustig razende trein op een aftans viaduct dat er de schijn van heeft die trein elk moment te willen laten ontsporen. 

Nee hoor: rust rust rust. Alles georganiseerd. Trein rustig ondergronds. Daar ook de parkeergarage. Dus ook niet meer dat zenuwachtige zoeken naar een parkeerplek onder dat viaduct. De molen, het water, het groen...ze vallen veel meer op, en ze hebben de voorrang gekregen. 

Of is het mijn perceptie!? Dat ongetwijfeld ook. Mijn turbulente jaren ´80 - geest heb ik dan eindelijk mogen verruilen voor een goed georganiseerde bende. Voor zolang het duurt misschien, maar toch...

Het is die overgang van dorp naar stad. Het entree met de molen, en dan effe die binnenstad in, hobbelen over de keien, langs de grachtjes...de Oude Delft, je kent het zo goed...in de verte de geluiden van de gezellige terrassen, lachende mensen, feestend, hossend, de zomer vierend

Je hoeft niet mee te doen. Kijken is genoeg. En anders ga je gewoon even op een bankje zitten. Of dan toch maar een wijntje op terras bij de Wijnhaven. 

Rondkijken

En je geest opgeruimd laten

Als het even kan

Want dat is toch wel zo fijn

Uiteindelijk dan toch

En de jongen met de witte kaarsen in de wijnflessen

die heeft het grote geld vast al binnengehaald